Gdy ciebie zabraknie...

Tu spoczywa pies,

który posiadał urodę bez próżności,

siłę bez zarozumiałości, odwagę bez okrucieństwa

i wszystkie cechy człowieka bez jego przywar

Gdy z swoich przodków dumny, a nieznany sławie 

Samozwany pan ziemi rzuca świat w obawie; 

Drogocenne marmury, łez płatnych potoki 

Głoszą zebranym tłumom, czyje grzebie zwłoki; 

I gdy już ciało martwe pochłonie mogiła, 

Kłamstwo cnoty zeszłego w potomności przesyła; 

A pies, wierny przyjaciel, niczym niezrażony 

Pierwszy go przywita, pierwszy do obrony, 

którego serce jedno własnością jest biednych, 

który żył, walczył, dychał dla nas tylko jednych. 

A pies już przestał służyć człowieka potrzebie, 

Ten mu odmawia nawet i przytułku w niebie! ...

Człowieku ! Kruchy zlepku ożywionej gliny, 

Ty, co nie jesteś panem i jednej godziny, 

Kto cię raz dobrze poznał, ze wstrętem omija, 

Boś ty podły jak robak, zdradliwy jak żmija. 

Twoja miłość jest chucią, twoja przyjaźń zdradą; 

Twój uśmiech jest szyderstwem, a za twoją radą 

Kto się kiedy odważył śmiało stawiać kroki, 

Uznał, lecz już po czasie, co za błąd głęboki 

Zaufać w twoje słowo: boś z rzędu ostatni, 

Pychą tylko przewyższasz zwierząt orszak bratni. 

Przechodniu ! przy tym grobie nie zatrzymuj kroku, 

Nie chciałbyś łezki jednej swemu ująć oku 

Dla mego przyjaciela, co tutaj spoczywa... 

Jednego tylko miałem ! Ten grób go pokrywa ! 

Epitafium lorda Byrona 

dla Boatswaina jego Nowofundlanda